Wysiadamy przed ogromnym budynkiem. 

Myślę: "Oj, czuję, że będzie dużo chodzenia i pewnie nie zdążę wszystkiego zobaczyć w półtora godziny". Pół godziny później nie wiem co robić. Czemu? Napiszę na końcu. Teraz zapraszam na krótką wycieczkę.

Wiedziałam, że kiedyś do tego dojdzie. O moją uwagę i sympatię walczą, od kiedy tata przestał mnie odprowadzać do szkoły. Obu ich bardzo lubię i cenię. Aczkolwiek nie kryję, że czasem mam któregoś z nich porządnie dosyć. A teraz każą mi wybrać. Jednego. „Trójkąty nie są dla mnie” usłyszałam od T. Serce mnie boli, ale ich decyzja. Proszę bardzo, niech mnie przekonują! Debatę czas zacząć!

Piszę piórem. Lubię to uczucie, gdy muszę wymienić nabój, bo wiem, że znowu dużo napisałam. Mam dowód na papierze, że zrobiłam coś dobrego dla siebie – skończyłam wypracowanie w obcym języku, notowałam, planowałam, podsumowywałam, albo „szkicowałam” nowy wpis. Od początku liceum wrzucam większość zużytych nabojów do ozdobnego woreczka. Jest ich już tam ponad 70. Z jednej strony – wow, tyle słów, cyfr, marzeń, informacji, planów. Z drugiej – ten woreczek uświadamia mi, jak szybko upływa czas. Przecież dopiero co skończyłam gimnazjum, kupiłam nowe różowe pióro i zapisałam pierwszy temat na pierwszej lekcji języka polskiego w szkole średniej. (Do dziś go pamiętam, bo nie był zbyt optymistyczny: Matura 2015.). Tym jednym nabojem zaczęłam nowy rozdział w życiu. A dziś woreczek jest już prawie pełny.