Te słowa ( po angielsku) usłyszałam jakiś czas temu na kursie angielskiego. Byłam tam najmłodsza. Ale chyba w końcu dorosłam do tego, że nie ma to już dla mnie znaczenia. Siedemnaście lat. Z takiego wieku można być dumnym. Podobno najlepszy okres w życiu.

Mąż jeszcze nie jest na zasiłku, dzieci nie mają problemów w szkole, rachunków nie trzeba płacić, pranie samo się pierze. Za dziesięć lat będę sobie obecnej zazdrościć.

Z drugiej strony w sklepie "dziewczynkę" zamienili na "panią", dzwoniąc przez telefon nie muszę naginać strun głosowych żeby potraktowano mnie poważnie. Nikt też nie nazywa mnie gimbusem (no prawie nikt). Coraz więcej mi wolno, a wcale nie muszę brać za wszystko odpowiedzialności. I nie muszę udawać dorosłej. Kokardki wciąż są dozwolone. Co nie znaczy, że zrezygnuję z nich po osiemnastce.

Pytałam kilku znajomych w dzień ich osiemnastych urodzin jak się czują.

"Normalnie."

"Tak jak wczoraj."

Nie spodziewam się, że 15 lipca przyszłego roku nagle urosną mi piersi, kreski na oczach zaczną mi wychodzić, mój różowy kubek termiczny zmieni kolor na bardziej poważny. I portfel. I piórnik też. I nagle stanę się kobietą. Dorosłą kobietą. Najlepiej z cellulitem i hemoroidami.

10 miesięcy. Marta, nie zmarnuj tego.

A potem?

Zrobię prawo jazdy i pojadę gdzieś daleko.

Oddam krew i zjem 8 czekolad.

Zagłosuję w wyborach i jak zwykle oddam nieważny głos, chyba że do tego czasu pojawi się ktoś, komu będę mogła zaufać i ze spokojnym sumieniem postawić krzyżyk przy jego nazwisku.

Zacznę zbierać na rzecz +18, np. skok na bungee.

Wyjadę do pracy za granicę i nie dam się porwać.

Kochanie, a legalny alkohol?
Tak mnie do niego ciągnie, że jeszcze nigdy nie napisałam go od razu przez samo "h".

Każdy ma swój pomysł na dorosłość. I życie.