"Diana"

Historię brytyjskiej rodziny królewskiej przybliżyła mi nauczycielka języka angielskiego. Ona też zabrała moją grupę do kina na "Dianę". Film, w przeciwieństwie do wielu biografii nie zaczyna się od przedstawienia dzieciństwa bohaterki. Ba, zaczyna się od ostatniego dnia jej życia. Potem zaś cofa się kilka lat wstecz i pokazuje sceny do tego dnia. Diana jest już dorosła. Rozwiodła się z Karolem. Wdaje się w romans z Dr Khanem i to na nim koncentruje się akcja. Możemy czuć niedosyt spowodowany znikomą ilością scen przedstawiających rodzinę królewską. Za to dobrze pokazana jest droga księżnej do sukcesu, jakim było zostanie "królową ludzkich serc".

To przepiękny włoski film, zdobywca trzech Oskarów i wielu innych nagród. Gdyby przyjaciółka go tak nie zachwalała- wyłączyłabym po pierwszych 5 minutach. Zaczyna się typową historią dwójki młodych ludzi, nauczycielki Dory i Żyda Guido, którzy po czasie się zakochują. Nic ciekawego. Dalsza część filmu tu już coś zupełnie oryginalnego. Wtedy też zaczynam rozumieć sens pokazania wcześniejszych, "banalnych" losów bohaterów. Z dnia na dzień życie Żydów w faszystowskich Włoszech staje się co raz trudniejsze. Główny bohater nie chce jednak, by zmiany dotknęły jego dziecka. Wszelkie prześladowania przedstawia jako zabawę dla dorosłych. Chcąc szczęścia syna pokazuje tak niewyobrażalnie ogromne zło, jakim jest holocaust w lepszym świetle. Czasami nie wiem, czy słysząc słowa Guido powinnam się śmiać czy płakać. To film o wielkiej miłości rodzącej jeszcze większe poświęcenie.